एक पाखरू

एक पाखरू गगना मध्ये
आशा घेउन उडत होतं
त्याला क्षितीज्याच्याही
पलिकडे जायचं होतं
उडता उडता पाहिलं
आला अमृत घेवून वर्षा
ओंलें पंख पसरुन पाखरू
आपले प्रयाण करत होतं
मध्ये दिसला एक थेंब
पावसाचा मोती कण
किती सुन्दर दिसते ती
किती शीतल असेल ती
गेला त्याच्या पाठी पाखरू
ओरडत होतं थांबायला
थांबत नाही पाऊस थेंब
पाखरू पाठी धावताना
चल हे थेंब मेघसुपुत्री
फिरुया आपण गगनातं
किति सुन्दर तू किति निर्मळ तू
ये माझ्या संगती खेळायला
थेंब बोलला थांबुशकतनाही
खाली आहे मझं गती
प्रेम तुझं अपरम्पार तसे मी
मोहित तुझवर खरोखर
पाखरू पाहता थेंब खाली
जातात असं म्हणतं-म्हणतं
प्रेम मझं त्या पाखरू बरोबर
मी पण होईन त्याची सखी
थेंब धावतं अजुनही खाली
पाखरू संगती बोलताना
प्रेम झाल दोघाचं तसेचं ती
थेंब भीडली जमिनीला
छिन्न-भिन्न ती झाली तत् क्षण
खंडित झाले ह्रदय त्याचं
स्तब्ध होऊन, दुःखात जळूनं
पाखरू रडलं जोरानं
दिसला पुन्हा एक थेंब समोर
थांबली तसेच न पडताना
कोण तू विचारलं पाखरू रडत्-रडत्
बोलली ती हळूवार असं
तुझी मी प्रेयसी, राहणार बरोबर
मी तुझ अकक्षीण अश्रु कण ॥